Een netwerk van zendelingen
Door: Roel
Blijf op de hoogte en volg Roel
21 Februari 2014 | Burkina Faso, Ouagadougou
Het is alweer 3 weken geleden dat de groep Amerikanen, waar ik erg leuk contact mee had en veel mee op pad ben geweest, weer vertrokken is. Kort daarna ben ik verhuisd naar een ander gasthuis, bij de organisatie Tele Vie Deo, omdat mijn vorige gasthuis vol zat (ok, en ik te laat was met reserveren). Grappig genoeg leverde het verhuizen me weer allerlei contacten op.
Tele Vie Deo is een organisatie gerund door een Nederlands echtpaar dat zich inzet voor het maken van Franstalige educatieve tv-programma’s voor West-Afrika. In hetzelfde gasthuis zaten ook 2 Nederlanders die bezig waren met het opzetten van contact met een weeshuis in Burkina Faso.
Omdat ik de tijd in CMLE medisch weinig verdiepend vond en ik zin had mijn horizon te verbreden, nam ik contact op met een Belgische arts die hier al geruime tijd werkt, hij heeft zelfs een tijdje bij CMLE gewerkt. Ik wist via via dat hij ook op medische outreaches ging. Het bleek dat ik gelijk de volgende week mee kon op outreach naar een school, en viel dus weer met de neus in de boter;). Ik kwam er grappig genoeg achter dat het kantoor van de Belgische arts zowaar op het terrein van Tele Vie Deo was: ik kon lopend naar de vergadering;).
Dat was vorige week. Het team voor de outreach was zo mogelijk nog bonter van samenstelling en groter dan het team van de Amerikanen: de Belgische arts en zijn vrouw, een Amerikaanse medewerker, een Nederlands/Belgische Geneeskundestudent, een Burkinese arts en een tandarts, 4 Belgische verpleegkundigen, een Nieuw-Zeelandse arts, en een Amerikaanse arts, mijzelf, en om het af te maken een klas met leerlingen van de internationale school van Ouagadougou. Het hele team ging met 4 auto’s op pad.
De operatie was erg goed opgezet met meerdere stations die de kinderen moesten doorlopen – de Belgische arts heeft al 5 jaar ervaring met dit soort missies: bij de kinderen werden de ogen gemeten, de urine werd gecheckt, ze werden gemeten en gewogen, daarna werden ze door de dokter gezien, de oren werden zo nodig uitgespoten en ze werden door de tandarts gezien. De vrouw van de Belgische arts bemande een miniapotheek. Als de kinderen geen medicijnen nodig hadden kregen ze een tandenborstel en tandpasta. Een Burkinees zorgde voor uitleg in de lokale taal over hoe ze de medicijnen in moesten nemen.
Eigenlijk was het een screening van alle kinderen op een school. De lokalen werden omgetoverd tot een geïmproviseerd ziekenhuis. De eerste dag zagen we 100 kinderen, de 2e dag 220 (iedereen was bekaf aan het eind van de dag) en de 3e dag 90, wat er 130 hadden moeten zijn maar de oudste klas was ‘zoek’.
Ik vond het indrukwekkend om te zien hoeveel medische aandoeningen gewone schoolkinderen met zich mee droegen: veel kindjes hadden schimmelinfecties op hun hoofd (tinea capitis), er waren kindjes met hoofdpijn, eentje had koorts tot 38,6 gr c (veel Malariatesten waren positief), en diarree/buikpijn kwamen vaak voor. Één meisje had een enorme hoeveelheid pus in haar linkeroor, naar eigen zeggen had ze dit al jaren. We konden het meeste behandelen, helaas niet alles.
Na de wat passieve weken in Nigeria was dit de praktische uitdaging waar ik naar op zoek was. Het was ook erg gezellig. Maar meer nog kreeg ik de smaak te pakken van het zorgen voor de minder bedeelden van deze wereld. Het is echt leuk om medische zorg te geven aan arme kinderen. Het voelt heel ‘nuttig’. Natuurlijk heb ik niet de jaren van voorbereiding hoeven doen, wat het waarschijnlijk een stuk zwaarder had gemaakt, maar toch, ik denk dat het zeker niet de laatste keer is dat ik zoiets doe. Ik heb zeker veel opgestoken van de methodes die de Amerikanen en de Belgische arts gebruikten.
Als klap op de vuurpijl kon ik deze week weer mee, op de 4e en waarschijnlijk laatste outreach van mijn verblijf: woensdag zijn we naar het weeshuis geweest (waar de 2 Nederlanders uit het begin van mijn verhaal mee bezig waren) om daar alle 134 kinderen te screenen. Er waren maar liefst 7 artsen en 1 tandarts mee. Ik had geregeld dat ook een Burkinese geneeskundestudent die werkt bij CMLE, met wie ik regelmatig had afgesproken, meekon. Hij vond het ook erg interessant, zodanig dat hij komende zondag Hannah en mij ergens naartoe meeneemt;). De kinderen waren in betere conditie dan de kinderen van de school, maar er was nog steeds een hoop werk te verrichten. Een klein voorbeeld: er was een jongen die naar eigen zeggen al jaren last had van bloed bij de urine, wat mogelijk veroorzaakt was door een Schistosomiasis infectie.
Deze week ben ik verder nog naar het universiteitsziekenhuis van Ouagadougou geweest. Op zich een onderwerp voor een aparte blog maar dat zal ik jullie besparen. Al mijn interessante avonturen nemen niet weg dat ik me ook dikwijls verveeld heb en Nederland mis. Ik ben nu bijna 4 maanden van huis en ondertussen gaat het leven van mijn familie in Nederland gewoon verder. Gelukkig komt Hannah vanavond en hebben we nog 2 weken vakantie. En op 8 maart om 15.40 sta ik weer in Brussel! Bedankt voor het lezen van de blog, aan iedereen de groeten!!!
Tele Vie Deo is een organisatie gerund door een Nederlands echtpaar dat zich inzet voor het maken van Franstalige educatieve tv-programma’s voor West-Afrika. In hetzelfde gasthuis zaten ook 2 Nederlanders die bezig waren met het opzetten van contact met een weeshuis in Burkina Faso.
Omdat ik de tijd in CMLE medisch weinig verdiepend vond en ik zin had mijn horizon te verbreden, nam ik contact op met een Belgische arts die hier al geruime tijd werkt, hij heeft zelfs een tijdje bij CMLE gewerkt. Ik wist via via dat hij ook op medische outreaches ging. Het bleek dat ik gelijk de volgende week mee kon op outreach naar een school, en viel dus weer met de neus in de boter;). Ik kwam er grappig genoeg achter dat het kantoor van de Belgische arts zowaar op het terrein van Tele Vie Deo was: ik kon lopend naar de vergadering;).
Dat was vorige week. Het team voor de outreach was zo mogelijk nog bonter van samenstelling en groter dan het team van de Amerikanen: de Belgische arts en zijn vrouw, een Amerikaanse medewerker, een Nederlands/Belgische Geneeskundestudent, een Burkinese arts en een tandarts, 4 Belgische verpleegkundigen, een Nieuw-Zeelandse arts, en een Amerikaanse arts, mijzelf, en om het af te maken een klas met leerlingen van de internationale school van Ouagadougou. Het hele team ging met 4 auto’s op pad.
De operatie was erg goed opgezet met meerdere stations die de kinderen moesten doorlopen – de Belgische arts heeft al 5 jaar ervaring met dit soort missies: bij de kinderen werden de ogen gemeten, de urine werd gecheckt, ze werden gemeten en gewogen, daarna werden ze door de dokter gezien, de oren werden zo nodig uitgespoten en ze werden door de tandarts gezien. De vrouw van de Belgische arts bemande een miniapotheek. Als de kinderen geen medicijnen nodig hadden kregen ze een tandenborstel en tandpasta. Een Burkinees zorgde voor uitleg in de lokale taal over hoe ze de medicijnen in moesten nemen.
Eigenlijk was het een screening van alle kinderen op een school. De lokalen werden omgetoverd tot een geïmproviseerd ziekenhuis. De eerste dag zagen we 100 kinderen, de 2e dag 220 (iedereen was bekaf aan het eind van de dag) en de 3e dag 90, wat er 130 hadden moeten zijn maar de oudste klas was ‘zoek’.
Ik vond het indrukwekkend om te zien hoeveel medische aandoeningen gewone schoolkinderen met zich mee droegen: veel kindjes hadden schimmelinfecties op hun hoofd (tinea capitis), er waren kindjes met hoofdpijn, eentje had koorts tot 38,6 gr c (veel Malariatesten waren positief), en diarree/buikpijn kwamen vaak voor. Één meisje had een enorme hoeveelheid pus in haar linkeroor, naar eigen zeggen had ze dit al jaren. We konden het meeste behandelen, helaas niet alles.
Na de wat passieve weken in Nigeria was dit de praktische uitdaging waar ik naar op zoek was. Het was ook erg gezellig. Maar meer nog kreeg ik de smaak te pakken van het zorgen voor de minder bedeelden van deze wereld. Het is echt leuk om medische zorg te geven aan arme kinderen. Het voelt heel ‘nuttig’. Natuurlijk heb ik niet de jaren van voorbereiding hoeven doen, wat het waarschijnlijk een stuk zwaarder had gemaakt, maar toch, ik denk dat het zeker niet de laatste keer is dat ik zoiets doe. Ik heb zeker veel opgestoken van de methodes die de Amerikanen en de Belgische arts gebruikten.
Als klap op de vuurpijl kon ik deze week weer mee, op de 4e en waarschijnlijk laatste outreach van mijn verblijf: woensdag zijn we naar het weeshuis geweest (waar de 2 Nederlanders uit het begin van mijn verhaal mee bezig waren) om daar alle 134 kinderen te screenen. Er waren maar liefst 7 artsen en 1 tandarts mee. Ik had geregeld dat ook een Burkinese geneeskundestudent die werkt bij CMLE, met wie ik regelmatig had afgesproken, meekon. Hij vond het ook erg interessant, zodanig dat hij komende zondag Hannah en mij ergens naartoe meeneemt;). De kinderen waren in betere conditie dan de kinderen van de school, maar er was nog steeds een hoop werk te verrichten. Een klein voorbeeld: er was een jongen die naar eigen zeggen al jaren last had van bloed bij de urine, wat mogelijk veroorzaakt was door een Schistosomiasis infectie.
Deze week ben ik verder nog naar het universiteitsziekenhuis van Ouagadougou geweest. Op zich een onderwerp voor een aparte blog maar dat zal ik jullie besparen. Al mijn interessante avonturen nemen niet weg dat ik me ook dikwijls verveeld heb en Nederland mis. Ik ben nu bijna 4 maanden van huis en ondertussen gaat het leven van mijn familie in Nederland gewoon verder. Gelukkig komt Hannah vanavond en hebben we nog 2 weken vakantie. En op 8 maart om 15.40 sta ik weer in Brussel! Bedankt voor het lezen van de blog, aan iedereen de groeten!!!
-
21 Februari 2014 - 16:46
Ineke:
Geniet van jullie vakantie! -
21 Februari 2014 - 22:59
Jacqueline :
Ha Roel, wat n mooi laatste verhaal voor n leerzame periode!! Geniet lekker van de tijd met Hannah en wie weet tot ziens weer in Nederland!! Groetjes -
22 Februari 2014 - 10:45
Annelies:
Hey Roel, wat leuk om wat van je afrika-belevenissen te lezen, geniet van je vakantietijd!
-
22 Februari 2014 - 10:56
David N. Jansen:
Je valt echt met je neus in de boter als je op zo een goed voorbereide outreach mee kunt gaan. Dit was niet een eenmalig speldenprikje, maar onderdeel van de lange-termijn-effort van die belgische arts – veel effectiever dan die eenmalige bezoeken waar geen enkele patiënt een peil op kan trekken. -
23 Februari 2014 - 17:14
Rolf Pelleboer:
Leuk om te horen, Rol! -
01 Maart 2014 - 10:29
Arrie:
Hee Roel! Leuk je verhalen te lezen! Zie je snel als je weer terug bent!
-
27 Augustus 2014 - 23:51
Pieter:
Ik las je verhaal en zag de plaats waar je was en wist direct bij welk Nederlands echtpaar je was. Ik ken ze persoonlijk goed, ik was in dezelfde kerk als hen in Nederland en zijn ook vanuit daar uitgezonden. Ik ben zelf ook zendeling en woon ruim 7 jaar in Uganda dat is Oost Afrika.
Pieter -
04 September 2018 - 14:17
Karel Asberg:
Ha Roel, ik ben bezig om voor een Nederlander die in Burkina Faso werkt, een BIG registreerde arts te zoeken, die in de komende maanden op enig moment in Burkina Faso is i.v.m. een keuring voor een verlenging van het groot rijbewijs (zo'n keuring moet door een BIG geregistreerde arts gedaan worden). Ik begrijp dat jij alweer 4 jaar weg bent uit Burkina Faso. Maar weet jij eventueel iemand...? -
12 September 2018 - 16:23
Roel Pelleboer:
Beste Karel Asberg, ik ken geen Nederlandse arts die dit kan in Burkina. Het moet niet alleen een Nederlandse arts zijn, maar ook met een cursus om rijbewijskeuringen te doen. En bijvoorbeeld huisartsen die rijbewijskeuringen doen, doen geloof ik geen keuringen voor groot rijbewijs (voor zover ik weet). succes met je zoektocht, maar dit zal niet meevallen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
